STANDARDY OCHRONY
DZIECI W DUSZPASTERTWIE
PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ
ŚW. JADWIGI KRÓLOWEJ
W CHOJNICACH
Preambuła
Niniejszy dokument stanowi realizację obowiązku prawnego dotyczącego
wprowadzenia we wszelkich instytucjach, w których przebywają dzieci, standardów
ich ochrony przed krzywdzeniem [ustawa z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie
ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych
ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606)].
Ten obowiązek jest realizowany przez Kościół, który jako jedna z
pierwszych instytucji postanowił przyjąć i wdrożyć w swoich placówkach –
również w parafiach – standardy ochrony dzieci przed przemocą. Ludzie Kościoła
dokładają wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczne i przyjazne środowisko, w którym dzieci
są szanowane i doceniane.
Niedopuszczalne jest bowiem
stosowanie przez kogokolwiek wobec dziecka przemocy
w jakiejkolwiek formie. Wszyscy
jesteśmy więc zobowiązani do uczenia się rozpoznawania
tych, którzy potrzebują pomocy i wsparcia oraz bezzwłocznego podejmowania
działań w przypadku podejrzeń lub ujawnienia okoliczności, które mogą wskazywać, że dziecku zagraża
lub dzieje się krzywda. Temu mają służyć poniższe standardy
Słowniczek
Dziecko, małoletni – osoba poniżej
18 roku życia.
Proboszcz
– prezbiter, któremu powierzono dekretem sprawowanie opieki duszpasterskiej nad
powierzoną wspólnotą pod władzą biskupa diecezjalnego.
Parafia
– określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele
partykularnym, nad którą pasterską pieczę,
pod władzą biskupa
diecezjalnego, powierza się
proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi; tu: parafia rzymskokatolicka św.
Jadwigi Królowej w Chojnicach.
W
zakresie przestrzegania standardów ochrony małoletnich z proboszczem zrównany
jest administrator parafii lub osoba, której tymczasowo biskup diecezjalny
powierzył troskę o parafię.
STANDARD 1
STWORZENIE I ZACHOWANIE BEZPIECZNEGO ŚRODOWISKA W PARAFII
1. Standardy ochrony
są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości
(na stronie
internetowej oraz w biurze parafialnym).
2.
Do obowiązków proboszcza należy wdrażanie w życie
standardów ochrony małoletnich.
3.
Przed nawiązaniem z osobą stosunku
pracy lub przed dopuszczeniem osoby do innej działalności związanej z
wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad
psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych
zainteresowań przez małoletnich, lub z opieką nad nimi, pracodawca lub inny organizator takiej działalności organizator uzyskuje informacje,
czy dane osoby, o której mowa w ust. 1, są zamieszczone w Rejestrze z dostępem
ograniczonym lub w Rejestrze osób, w stosunku do których Państwowa Komisja do
spraw przeciwdziałania wykorzystaniu seksualnemu małoletnich poniżej lat 15
wydała postanowienie o wpisie w Rejestrze.
4.
W przypadku osób mających krótkotrwały kontakt z
dziećmi na terenie parafii uzyskanie takiej informacji jest zalecane, chociaż
nie stanowi to obowiązku prawnego. W takim przypadku należy jednak najpierw
uzyskać zgodę osoby objętej takim sprawdzeniem.
5.
Przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed
dopuszczeniem osoby do działalności (np. wolontariackiej) związanej z
wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, świadczeniem porad psychologicznych,
rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych
zainteresowań przez dzieci,
lub z opieką nad nimi proboszcz ma obowiązek uzyskania od tej osoby informacji z Krajowego Rejestru
Karnego w zakresie przestępstw określonych w rozdz. XIX k.k. (przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu) i XXV k.k. (przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a
k.k. (handel ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności) oraz przestępstw z ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii.
6.
Jeśli kandydat posiada
obywatelstwo inne niż polskie wówczas
powinien przedłożyć również
informację z rejestru karnego państwa, którego jest obywatelem, uzyskiwaną do celów działalności zawodowej lub wolontariackiej związanej z kontaktami
z małoletnimi, bądź informację z rejestru karnego, jeżeli prawo tego państwa
nie przewiduje wydawania informacji dla wyżej wymienionych celów.
7.
Jeżeli prawo państwa, z którego ma być przedłożona
informacja o niekaralności nie przewiduje wydania takiej informacji lub nie
prowadzi rejestru karnego, wówczas kandydat składa, pod rygorem odpowiedzialności karnej, oświadczenie o tym fakcie wraz z oświadczenie, że nie był prawomocnie skazany
oraz nie wydano
wobec niego innego orzeczenia, w którym stwierdzono, iż dopuścił się takich czynów
zabronionych,
oraz, że nie ma obowiązku wynikającego z orzeczenia sądu, innego uprawnionego
organu lub ustawy, stosowania się do zakazu zajmowania wszelkich lub
określonych stanowisk, wykonywania wszelkich lub określonych zawodów
albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem,
leczeniem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem
sportu lub realizacją innych zainteresowań przez małoletnich, lub z opieką nad
nimi.
8.
Proboszcz parafii powołuje osobę zaufaną lub/i Zespół
ds. Prewencji (należy do niego również tzw. osoba zaufana).
Wskazane jest, aby były to cieszące się zaufaniem
osoby świeckie, odpowiednio przeszkolone i kompetentne, które będą wiedziały,
jakie działania w danej sytuacji
są stosowne i konieczne. Osoby te ściśle
współpracują z proboszczem miejsca,
osobami odpowiedzialnymi w diecezji za prewencję oraz z delegatem/delegatką ds. ochrony
dzieci i młodzieży. Nie mogą być to osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub
w konflikt interesów. Odpowiadają za wprowadzenie standardów oraz uczestniczą w
szkoleniach zgodnie z zasadami wskazanymi przez diecezję, do której parafia
należy.
9.
Proboszcz parafii powołuje osobę zaufaną, do której
należy przyjmowanie zgłoszeń dotyczących nierespektowania standardów. Osoba zaufana nie może na własną rękę podejmować działań służących
wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Obowiązuje
ją zasada poufności. Powinna to być osoba faktycznie budząca zaufanie, posiadająca tzw. kompetencje miękkie,
predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi.
10.
Osobą odpowiedzialną bezpośrednio za interwencję w
przypadku zaistnienia przemocy jest zarządca
placówki, w tym wypadku proboszcz parafii. Powinien czynić to we współpracy z wymienionymi
wyżej kompetentnymi osobami.
11.
Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji
i pomocy musi być dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby
bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność, ale za bezpieczne przechowywanie
notatek odpowiedzialny jest proboszcz. Rejestr prowadzi się zgodnie z zasadami
ochrony danych wrażliwych.
12.
Wszyscy zaangażowani w działalność parafii
powinni
a.
czuwać nad własną
dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;
b. starać się o dobór żywo wierzących, rzetelnych, zweryfikowanych
i odpowiednio przeszkolonych osób do pełnienia funkcji animatorów, wychowawców
itd.;
c.
wspierać dzieci w ich rozwoju
ku dojrzałości;
d.
dbać o respektowanie zasad kultury
(wobec dzieci i między nimi);
e. czuwać nad równym
traktowaniem wszystkich dzieci, z uwzględnieniem ich szczególnych potrzeb i
osobistych uwarunkowań;
f. dbać o przestrzeganie prawa
do nienaruszalności cielesnej
i prywatności;
g. organizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;
h. utrzymywać możliwie
żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;
i. dbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku
oraz danych
osobowych dzieci.
STANDARD 2
SPOSÓB REAGOWANIA NA OSKARŻENIA
LUB NIEWŁAŚCIWE ZACHOWANIA
1.
W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej wobec
małoletniego, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub dziecko, należy
zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania lub/ oraz do delegata
właściwej instytucji kościelnej.
2.
Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego wobec małoletnich
zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii bądź wolontariuszy, sprawę
należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego, czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę
i jeśli zajdzie
taka potrzeba, to okresowo
lub stale wycofać ją z posługi w
parafii.
3.
Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o
tym zawiadomić jego rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
4.
Jeśli sprawa dotyczy
niewłaściwych zachowań dzieci
wobec siebie nawzajem,
należy niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
5.
Osoba
odpowiedzialna, o której w standardzie 1 nr 9, za przyjmowanie zgłoszeń
współpracuje z proboszczem i delegatem diecezjalnym.
6. Każda informacja o niewłaściwym
zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż jest działaniem prewencyjnym.
7.Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę
duszpasterską w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, zobowiązana jest do
działania w zgodzie z art. 304 k.p.k. mówiącym, że każdy, kto dowie się o
popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić
o tym prokuratora lub policję.
STANDARD 3
ZAPEWNIENIE OPIEKI I WSPARCIA MAŁOLETNIEMU
PO UJAWNIENIU
KRZYWDZENIA
1.
Małoletni, który mówi o doświadczanej przez siebie
krzywdzie, powinien zostać przyjęty z szacunkiem i uważnie wysłuchany.
2.
Skrzywdzony małoletni, jego rodzice i opiekunowie
prawni powinni otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której mogą skorzystać na terenie parafii lub poza nią. Osoby poszkodowane
nie powinny być obarczane kosztami udzielanej im pomocy.
3.
Troska duszpasterska wobec skrzywdzonego małoletniego
i jego bliskich polega m.in. na życzliwym
wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem
i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym
duszpasterzem ds. pomocy duchowej osobom skrzywdzonym.
4.
Jeśli skrzywdzony małoletni należał do jakiejś grupy
parafialnej, również inni uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc
duszpasterską i ewentualnie psychologiczną.
5.
Parafianie powinni być we właściwy
sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło, oraz otrzymać stosowną pomoc.
Należy przy tym zachować zasadę
ochrony dobrego imienia
wszystkich zaangażowanych w wydarzenia.
6.
Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym
i/lub kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie
z procedurami państwowymi i/lub
zawartymi w odnośnych Wytycznych KEP.
7.
Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy
niewłaściwego zachowania, osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w
sprawie krokach.
8.
Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są
zasadą poufności, ale osoby skrzywdzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania
tajemnicy.
STANDARD 4
ZASADY CHRONIĄCE W OBSZARZE PARAFIALNYM
Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim
1.
Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii
powinny być organizowane w miejscach oficjalnych,
ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.
2.
Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach
odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odbywać w sekrecie (zalecane
powiadomienie rodziców lub proboszcza) i w warunkach odizolowanych. Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub
uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obecność
innych osób w bezpośrednim pobliżu, powiadomienie innych osób o spotkaniu itp.).
Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć
ani przedłużać. Spotkania takie nie powinny odbywać się w późnych godzinach
wieczornych (po godz. 20:00 lub nocą).
3.
Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć duszpasterzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi
lub formacją.
4.
Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby
dorosłej. Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alkoholu lub substancji psychoaktywnych
ani przyjmować ich w obecności dzieci.
5.
Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod
wyłączną opieką innego dziecka, chyba że inaczej stanowią regulaminy
stowarzyszeń i ruchów duszpasterstwa pozaparafialnego, w tym wypadku
stosuje się standardy
opracowane przez te grupy.
Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę
pod okiem dorosłych.
6.
Jeśli spotkania formacyjne, odbywają się w domach wybranych
rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.
7.
Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza w pojedynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody
rodziców lub opiekunów prawnych.
8. Niestosowne jest skracanie dystansu
przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej
z dzieckiem.
9.
W prywatne życie
dziecka wolno ingerować
tylko w takim wymiarze, w jakim
wymaga tego konkretny problem.
10.
W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat
seksualności należy wykazać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej
rozmowy nie powinien przeprowadzić specjalista.
11.
W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i
żartów o podtekście seksualnym. Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści
obscenicznych, erotycznych, pornograficznych lub mających podtekst seksualny,
zawierających sceny brutalnej przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i
wrażliwości odbiorców w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek
urządzenia.
12.
Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz
psychicznej, takiej jak: poniżanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie,
szykanowane, znęcanie się itp., zarówno w bezpośrednich kontaktach, jak i za
pośrednictwem mediów społecznościowych.
13.
Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej
(emocjonalnej) czy seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji
ze strony opiekunów.
14.
Nie wolno dotykać
dzieci wbrew ich woli ani w sposób
nieadekwatny do relacji
duszpasterskich lub wychowawczych.
15.
Zachowaniami niedozwolonymi są:
a. wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;
b.
dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby
przez bieliznę lub odzież);
c. pocałunki;
d. mocne i zamykające uściski,
uniemożliwiające przerwanie kontaktu;
e. klepanie po pośladkach, udach,
kolanach, głowie;
f. łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;
g. masaże;
h. sadzanie na kolanach;
i. kładzenie się lub spanie obok;
j. ocieranie się;
k. seksualizacja i seksizm;
l. różne formy poniżania oraz
mobbing;
m. używanie wulgaryzmów.
16. Zachowania właściwe
w naszym kręgu kulturowym:
a. uścisk dłoni
lub delikatne objęcie,
przytulenie, pocałunki w policzek;
b. delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji wsparcia, pocieszenia;
c. dotyk ramion, rąk czy barku, jako wyraz bliskości;
d. trzymanie się za ręce w czasie
np. zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia
emocjonalnego;
e. trzymanie za ręce dzieci
w czasie spaceru;
f. siadanie w pobliżu małych
dzieci;
g. podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci
do ok. 3. roku życia;
h. przytulanie
i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i zwłaszcza w ich
obecności;
i. dzieciom
nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody;
•
nie wolno upubliczniać zdjęć, filmów z udziałem dzieci bez pisemnej
zgody ich rodziców lub opiekunów prawnych, z
wyjątkiem zdjęć dużych grup osób w miejscach publicznych w związku
z informowaniem o wydarzeniach;
j. zabrania
się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami
psychoaktywnymi, posiadania środków
niedozwolonych przez prawo;
•
nie wolno również tolerować ich posiadania oraz
zażywania przez dzieci.
Zasady ochrony dotyczące
wyjazdów
17.
Zachęca się do pełnej transparentności w organizowaniu spotkań
z dziećmi. Na początku roku formacyjnego w parafii
należy:
a. zapoznać
rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem prowadzonych spotkań;
b.
zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział
w spotkaniach;
c.
ustalić zasady odbioru
dzieci;
d.
ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi.
18.
Wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku dzieci
powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.
19.
Na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę
rodziców lub opiekunów prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem
działania i zasadami jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice
lub opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego
opiekunem.
20.
Podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni
nocować w tym samym pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej,
wymagającej od opiekuna pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem,
powinien on o tym fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu
oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego wychowanka. Jeśli wyjazd
przewiduje noclegi zbiorowe, organizator zawiera informację na ten temat w
regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach,
przebieralniach czy szatniach.
Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania z Internetu
21.
Jeśli zachodzi konieczność kontaktu z dzieckiem w
środowisku cyfrowym, dozwolonym środkiem jest oficjalny (przyjęty w środowisku)
komunikator lub służbowy e-mail. Nie
należy wysyłać żadnych wiadomości do osób małoletnich po godz. 22.00. Wyjątek
stanowi sytuacja, w której, za zgodą rodziców lub opiekunów prawnych, wysyłana
jest wiadomość adresowana do grupy osób.
22.
Parafie, które zapewniają dzieciom dostęp do
Internetu, powinny wdrożyć środki bezpieczeństwa uniemożliwiające dostęp do
treści stanowiących zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach
umożliwiających dostęp do Internetu powinno być zainstalowane i aktualizowane
oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu powinno być
monitorowane przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający ustalenie, kto, kiedy i z jakich treści
korzystał (np. indywidualne konta dla wszystkich użytkowników).
Szczegółowe zasady korzystania z Internetu powinny być zawarte w odpowiednim
regulaminie.
Inne zasady
23.
Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania
związane z modlitwą lub towarzyszeniem duchowym powinny odbywać się w miejscach
do tego wyznaczonych (konfesjonał lub miejsce osobne i widoczne). Jeśli nie
można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy spowiedzi
osoby chorej czy z niepełnosprawnością),
należy zadbać o to, by spowiednik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie
mogą być zamknięte na klucz) lub widoczni dla innych osób (np. przeszklenia w
drzwiach, uchylone drzwi do pomieszczenia).
24.
Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) należy
zapraszać tylko takie osoby (służba liturgiczną, organista, zakrystianin,
kościelny), które wykazują się odpowiednią dojrzałością np. w obszarze
zachowania dyskrecji. Należy zadbać, aby niepełnoletni członkowie Służby
Liturgicznej nigdy nie pozostawali bez opieki duchownego.
STANDARD 5
EDUKACJA DZIECI ORAZ OSÓB BEZBRONNYCH W OCHRONIE SWOICH
GRANIC
„Edukacja to szczepionka na przemoc” przekonywał Edward James Olmos. Zapobieganie
sytuacjom sprzyjającym wykorzystaniu odbywa się również poprzez kształtowanie
świadomości dzieci. W parafii istnieje możliwość zadbania o taką edukację.
Szkolenia, np. w konwencji warsztatów, powinny prowadzić osoby odpowiednio do
tego przygotowane. Powinny one obejmować formację dzieci do reagowania poprzez
asertywne zachowanie oraz informowanie odpowiednich osób dorosłych w
sytuacjach, w których są świadkami
lub doświadczają od dorosłych albo
innych dzieci jakiejkolwiek krzywdy
(fizycznej, seksualnej, słownej, emocjonalnej itd.), takiej jak np.:
a.
pozostawianie dzieci bez opieki;
b.
okazywanie niechcianej czułości;
c. próby nawiązywania kontaktu w miejscach odosobnionych;
d. epatowanie nagością
oraz zapraszanie, zwłaszcza indywidualnie, do miejsc
takich jak np. sauna;
e.
przekraczanie granic nienaruszalności cielesnej;
f. zbyt intensywne dążenie do osobistego kontaktu;
g. infantylne zachowania opiekunów;
h. prowokacja i wciąganie w sytuacje dwuznaczne;
i. prezentowanie
nieodpowiednich i wulgarnych treści (zwłaszcza materiałów o charakterze erotycznym, pornograficznym, obrazujących przemoc
lub w inny sposób przyczyniających się do dyskomfortu)
j. nadmierne i
indywidualne obdarowywanie prezentami i inne formy faworyzowania;
k. brak empatii i wrażliwości na potrzeby dzieci;
l. proponowanie,
używanie alkoholu lub środków psychoaktywnych itp. lub bycie pod ich wpływem.
STANDARD 6
SZKOLENIE I STAŁE WSPARCIE DLA OSÓB ZAJMUJĄCYCH SIĘ PROFILAKTYKĄ
1.
Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują
potrzebną im wiedzę o
standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie zachowań,
procedurach związanych z interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić
osoba odpowiedzialna w parafii za prewencję.
2.
Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje
wychowawcze lub formacyjne dodatkowo otrzymują potrzebną wiedzę dotyczącą:
a. rodzajów przemocy
(w tym przemocy rówieśniczej);
b. rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);
c. strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy
seksualnej);
d. rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;
e. rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą
przemocy;
f. zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami
w Internecie;
g. innych zaleceń
obowiązujących w danej placówce/miejscu duszpasterskim.
3. Każda osoba pracująca z dziećmi powinna otrzymać zaświadczenie o udziale
w szkoleniu.
4.
Każda osoba pracująca
z dziećmi co dwa lata uczestniczy w jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych
szkoleń przygotowana jest przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.
5.
Szkolenia prowadzą odpowiednio przygotowane oraz
kompetentne w dziedzinie ochrony dzieci osoby, które są delegowane przez diecezję do pełnienia takich
zadań.
6.
Osoby odpowiedzialne za prewencję w parafii poza wiedzą z pkt
1 i 2 powinny mieć także wiedzę na temat:
a. budowania
systemu prewencji zgodnego z wymogami Kościoła i ustaw państwowych (obecnie
tzw. „Ustawa Kamilka” i Krajowy Plan Przeciwdziałania Przestępstwom Przeciwko Wolności Seksualnej
i Obyczajności na Szkodę Małoletnich na lata 2023-2026 oraz odnośne Wytyczne
KEP, dokument prewencji KEP)
b. podstawowych
procedur prawnych (kanonicznych i przewidzianych przez Kodeks karny);
c. czynników ryzyka
i czynników ochronnych;
d. funkcjonowania
w środowisku lokalnym placówek pomocowych i procedur ustalonych dla danej
parafii.
7.
Za szkolenie tych osób odpowiada osoba odpowiedzialna
za prewencję w diecezji. Na szkolenie zaprasza się osoby posiadające
kompetencje potwierdzone odpowiednim dokumentem.
8.
Osoby odpowiedzialne za prewencję w danej parafii
uczestniczą raz w roku
w spotkaniu odpowiedzialnych za prewencję w danej diecezji.
STANDARD 7
ZAPEWNIENIE JAKOŚCI I CIĄGŁOŚCI DZIAŁAŃ
W ZAKRESIE PREWENCJI
1.
Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób
bezbronnych w parafii aktualizowany jest co dwa lata.
2.
Ewaluacja dokumentu dokonywana jest w danej placówce
przez osobę odpowiedzialną za prewencję we współpracy z proboszczem i osobami wyznaczonymi
przez proboszcza, a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi w
duszpasterstwo parafialne. Następnie jest zatwierdzana przez osobę
odpowiedzialną w diecezji za prewencję.