Do
kancelarii parafialnej należy przynieść akt urodzenia dziecka z USC
oraz dane rodziców (nazwisko i imiona, data urodzenia,
wyznanie,
adres, ślub kościelny - rok i miejsce (parafia)) Do
przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto: Jeżeli
chrzestni są spoza parafii potrzebne jest zaświadczenie z parafii
miejsca zamieszkania dla rodziców chrzestnych Przyjęcie Pierwszej Komunii Świętej przez dzieci odbywa się w trzeciej klasie szkoły podstawowej i poprzedzone jest rocznym przygotowaniem poprzez katechezę szkolną i spotkania w parafii. Pierwsza Komunia św.: trzecia niedziela maja na Mszy św. o godz. 11.00 Jezus mówi: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki... Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne... trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 51. 54. 56). Eucharystia jest
centrum i szczytem życia Kościoła,
ponieważ Chrystus włącza Kościół i wszystkie jego członki do
swojej ofiary
uwielbienia i dziękczynienia, złożonej raz na zawsze Ojcu na krzyżu.
Przez tę
ofiarę Chrystus rozlewa laski zbawienia na swoje Ciało,
którym jest Kościół. Celebracja
Eucharystii obejmuje zawsze: głoszenie słowa
Bożego, dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego
dobrodziejstwa, a
zwłaszcza za dar Jego Syna; konsekrację chleba i wina oraz
uczestniczenie w
uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pana. Elementy te
konstytuują jeden i ten sam akt kultu. Eucharystia jest
pamiątką Paschy Chrystusa, to znaczy
dzieła zbawienia wypełnionego przez Jego życie, śmierć i
zmartwychwstanie.
Dzieło to uobecnia się w czynności liturgicznej. Sam Chrystus, wieczny
Arcykapłan Nowego Przymierza,
działając przez posługę kapłanów, składa Ofiarę
eucharystyczną. Sam Chrystus,
rzeczywiście obecny pod postaciami chleba i wina, jest
również darem ofiarnym
składanym w Eucharystii.Istotnymi znakami sakramentu Eucharystii są
pszenny
chleb i wino gronowe, nad którymi wzywa się błogosławieństwa
Ducha Świętego i
kapłan wypowiada słowa konsekracji, będące słowami Jezusa z Ostatniej
Wieczerzy: „ To jest Ciało moje za was wydane : To jest
kielich Krwi mojej...” Przez konsekrację dokonuje się przeistoczenie (transsubstantiatio) chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Pod konsekrowanymi postaciami chleba i wina jest obecny żywy i chwalebny Chrystus w sposób prawdziwy, rzeczywisty i substancjalny, z Ciałem, Krwią, Duszą i Bóstwem. Eucharystia jako
ofiara jest także składana na
wynagrodzenie za grzechy żywych i zmarłych, a także by otrzymać od Boga
duchowe
i doczesne dary. Kto chce przyjmować
Chrystusa w Komunii eucharystycznej,
musi być w stanie łaski. Jeśli ktoś ma świadomość, że popełnił grzech
śmiertelny, nie powinien przystępować do Eucharystii bez otrzymania
uprzednio
rozgrzeszenia w sakramencie pokuty. Przyjęcie Ciała i
Krwi Chrystusa w Komunii świętej
pogłębia zjednoczenie komunikującego z Panem, gładzi grzechy powszednie
i
zachowuje od grzechów ciężkich. Ponieważ zostają umocnione
więzy miłości między
komunikującym a Chrystusem, przyjmowanie tego sakramentu umacnia
jedność
Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa. Kościół
żywo poleca wiernym, by przyjmowali Komunię świętą,
gdy uczestniczą w celebracji Eucharystii. Zobowiązuje ich do tego
przynajmniej
raz w roku. Ponieważ w
sakramencie Ołtarza obecny jest sam Chrystus,
należy Go czcić kultem adoracji. „Nawiedzenie Najświętszego
Sakramentu... jest
dowodem wdzięczności, poręką miłości i obowiązkiem należnej czci
względem
Chrystusa Pana”. „Wieczorem owego pierwszego dnia... przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł (do Apostołów): ” (J 20, 19. 22-23). Przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie jest udzielane przez osobny sakrament nazywany sakramentem nawrócenia, spowiedzi, pokuty lub pojednania. Ten, kto grzeszy, rani cześć i miłość Boga, a także własną godność człowieka powołanego do synostwa Bożego oraz narusza duchowe dobro Kościoła, którego każdy chrześcijanin powinien być żywym kamieniem. W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nic innego nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dla całego świata.Powrót do komunii z Bogiem, która została utracona przez grzech, rodzi się z łaski Boga pełnego miłosierdzia i troszczącego się o zbawienie ludzi. Trzeba prosić o ten cenny dar dla siebie i dla innych. Droga powrotu do Boga, nazywana nawróceniem i żalem, zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie niegrzeszenia w przyszłości. Nawrócenie dotyczy więc przeszłości i przyszłości. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże. Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są: żal za grzechy, spowiedź lub ujawnienie grzechów przed kapłanem oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych. Żal za grzechy (nazywany także skruchą) powinien wypływać z motywów wynikających z wiary. Jeśli jego źródłem jest miłość do Boga, nazywamy go „doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, nazywamy go „niedoskonałym”. Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem i z Kościołem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznawanie grzechów powszednich niej jest samo w sobie konieczne, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane. Spowiednik zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”, by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa. Tylko kapłani, którzy zostali upoważnieni przez władzę kościelną do spowiadania, mogą przebaczać grzechy w imieniu Chrystusa. Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące:- pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę;- pojednanie z Kościołem;- darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne;- darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu;- pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa;- wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin. Indywidualna i integralna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Do
kancelarii parafialnej warto udać się nawet pół rok przed
planowaną datą zawarcia sakramentu małżeństwa, po to by zarezerwować
dogodny termin, zacząć nauki przedślubne i umówić się na
sporządzenie protokółu przedślubnego. Sakramentu małżeństwa
udziela się w sobotę podczas Mszy św. Do kancelarii należy
zabrać ze sobą następujące dokumenty: Fotografowanie lub filmowanie należy uzgodnić z kapłanem „Choruje
ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów
Kościoła, by się
modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna
wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby
popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości. Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości. Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby. Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani (prezbiterzy lub biskupi). Przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez samego prezbitera, który celebruje ten sakrament. Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego: namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana – celebransa, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu. Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;- przygotowanie na przejście do życia wiecznego. Sakramentu tego nie udziela się zmarłym. |